Μπροστά μου απλωνόταν μια κόκκινη θάλασσα. Μια απέραντη κόκκινη θάλασσα. Προσπαθούσα μέσα από τα θολά τζάμια να διακρίνω κάτι πέρα από το ανελέητο κόκκινο, αλλά μάταια...Γύρω μου κόσμος να αναστενάζει, να ξεφυσάει κι εγώ μόνη μου μες στο πλήθος να ανυπομονώ να φτάσω στην Ιθάκη μου. Η ατμόσφαιρα αποπνιχτική. Η μουσική η μόνη μου σωτηρία. Ακόμα μια φορά οι Fray ήταν μαζί μου, βοηθοί στην απελπισία μου. Ξαφνικά άρχισα να ιδρώνω και οι κλειστοφοβικές μου τάσεις βγήκαν στην επιφάνεια. 'Ημουν έτοιμη να εγκαταλείψω το "πλοίο" όταν επιτέλους η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται! Ευτυχώς αρχίσαμε να κινούμαστε....
4 comments:
ωραιο.
To παθαίνω συχνά. Αυτοσυγκέντρωση θέλει.
@onomatodosia: Αυτά παθαίνει κανείς όταν επιστρέφει Κυριακή βράδυ στη Αθήνα!
@κολοκύθι: Let's burn together κολοκυθάκι...
Κυριακή βράδυ Αθήνα...so pathetic...πώ πώ, αμ ο βρωμοπειραιάς άν γυρίζεις πρωί??? Τη νύχτα τουλάχιστον δέν τον βλέπεις...
Post a Comment