:(

Γεια σε όλους!!!
Σήμερα κλείνω τα 27 και ήθελα να το μοιραστώ με τον κόσμο!!!
Είμαι καλά!
Θεωρώ ότι βρίσκομαι σε μια άχαρη ηλικία, ούτε μικρή (πάνε οι μέρες του πιπινιού), ούτε μεγάλη (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω).
Χρειάζομαι συμπαράσταση! Δεν θα το γιορτάσω σήμερα.

Να με χαίρεστε λοιπόν!!!


Υ.Γ. Ήθελα τόσα να γράψω, αλλά σήμερα έπεσε πολλή δουλειά!!!

Η Μπλε Πριγκίπισσα - (Η Απόφαση).

Η Μπλε Πριγκίπισσα προσπαθούσε να βρει τρόπο να γυρίσει πίσω στον ιππότη της. Δεν ήταν εύκολο, όμως. Ο άρχοντας του Βασιλείου της Ντάπιας δεν την άφηνε. Μάταια η Πριγκίπισσα τον παρακαλούσε να της επιτρέψει την έξοδο από το Βασίλειο. Κάθε μέρα ο άρχοντας της έλεγε την ίδια δικαιολογία: «Είναι επικίνδυνο να βγεις έξω από το Βασίλειο. Παραμονεύει το τέρας του Μετ». Η αλήθεια ήταν ότι ο άρχοντας χρειαζόταν τις μαγικές της δυνάμεις και γι’ αυτό δεν ήθελε να την χάσει. Ήξερε ότι αν έφευγε δεν θα επέστρεφε ποτέ πια. Η Πριγκίπισσα, όμως, δεν παραιτήθηκε. Αποφάσισε να δραπετεύσει. Δεν την ενδιέφεραν οι κίνδυνοι, τα τέρατα ή ό,τι άλλο είχε να αντιμετωπίσει. Έπρεπε να πάει στον ιππότη της. Χρειαζόταν, λοιπόν, ένα σχέδιο. «Χμ...» σκεφτόταν, «σίγουρα θα είναι νύχτα. Με τα μαγικά μου shuriken θα σφαγιάσω τους φρουρούς του άρχοντα. Θα ρίξω την μαγική μου υπνωτική σκόνη στα σαρκοβόρα φυτά που αγκαλιάζουν την Πύλη και θα κατηφορίσω το μυστικό μονοπάτι που οδηγεί στην Κόκκινη Πεδιάδα. Θα βγάλω το μαγικό μου wakizashi για να εξολοθρεύσω τους Ιπτάμενους Πιθήκους και τις Φονικές Πυγολαμπίδες και θα ακολουθήσω το Γκρι Ποτάμι που καταλήγει στον Ωκεανό. Μόλις φτάσω στην Λευκή Ακτή θα κρυφτώ μέσα στον Ζωντανό Βράχο και θα περιμένω κάποιο πλοίο να περάσει. Από κει και πέρα ξέρω τι θα κάνω. Πρέπει να τα καταφέρω. Πρέπει να πάω στον ιππότη μου».

Κι άλλο ένα!

Ακόμα ένα γατούλι!

Βρίσκεται σε ένα κάστρο με περίεργα και σπάνια φυτά που κάποτε το φύλλαγε ένας τεράστιος δράκος που όποιος τον κοιτούσε στα μεγάλα και αστραφτερά του μάτια μεταμορφωνόταν σε ποντίκι. Μέχρι που εμφανίστηκε ένας ιππότης με φανταχτερή πανοπλία, σκότωσε τον δράκο κι ελευθέρωσε το γατάκι. Από τότε ιππότης και γατάκι ζούνε ειρηνικά στο παραδεισένιο κάστρο και περιμένουν τη στιγμή που θα επιστρέψει η Μπλε Πριγκίπισσα για να τους διηγηθεί κι άλλα παραμύθια...

Cats

Αυτό το post είναι αφιερωμένο σε όσους έχουν ανάγκη από κάτι να τους φτιάξει τη διάθεση!

Δευτέρα πάλι!

Κάθε φορά που αισθάνομαι χάλια με ή στη δουλειά μου, ρίχνω μια ματιά σ' αυτή την εικόνα και λέω "πάλι καλά".

"Η επίθεση του γιγαντιαίου μεταπτυχιακού"

Το τελευταίο διάστημα περιβάλλομαι από ανθρώπους που κατέχουν τίτλους μεταπτυχιακών σπουδών. Και διδακτορικά. Και μεταδιδακτορικά! Και διατριβές και δημοσιεύσεις και κάθε είδους πτυχία από κάθε είδους Πανεπιστήμια από κάθε είδους χώρες. Όταν, λοιπόν, φτάνει η κρίσιμη στιγμή και με ρωτάνε τι έχω σπουδάσει, που και τι μεταπτυχιακό έχω (πολλοί το θεωρούν πια δεδομένο) πολλές φορές αισθάνομαι σαν το φτωχό συγγενή, γιατί έχω μόνο ένα πτυχίο Α.Ε.Ι. κι αυτό με το ζόρι, αφού καθυστέρησα και δυόμισι χρόνια να το πάρω. Βλέπετε, ο στόχος μου τότε ήταν να κάνω dolce vita στην μαγευτική και λάγνα Αθήνα (εν τέλει ούτε αυτό το κατάφερα αφού τα χρήματα ενός φοιτητή που σπουδάζει στην πρωτεύουσα δεν επαρκούν ούτε για δυο γύρους από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς).

Απόρροια αυτής της οικονομικής μου δυσπραγίας ήταν να μπω στο επίπονο και ατέρμονο παιχνίδι της ευρέσεως εργασίας. Οι πρώτες μου δουλειές ήταν αυτό που αποκαλούμε «του ποδαριού» (ίσως να με έχετε δει να μοιράζω τυράκια σε supermarket ή καλλυντικά σε φαρμακεία ή φυλλάδια σε γνωστό πολυκατάστημα στο κέντρο), αφού οι σοβαρές ζητούσαν οπωσδήποτε πτυχίο. Και κάποτε το πήρα. Γονείς, φίλοι, συγγενείς και γνωστοί μετά τα «συγχαρητήρια! καλή σταδιοδρομία» με ρωτούσαν εναγωνίως αν θα συνέχιζα την ακαδημαϊκή μου πορεία, αν θα έκανα μεταπτυχιακό. Το ίδιο συνέβη και στον επαγγελματικό χώρο, αφού σε κάθε συνέντευξη που πήγαινα (είτε σε ιδιωτικό τομέα είτε σε δημόσιο) με κοιτούσαν με περίλυπο ύφος λέγοντας «Α, δεν έχετε μεταπτυχιακό!». Λες και αν κατείχα τέτοιον τίτλο θα μπορούσα να εφαρμόσω σε πράξη όλες τις θεωρίες που παπαγάλιζα επί χρόνια. Παρόλα αυτά δεν πτοήθηκα κι όλο και κάτι εύρισκα, συνήθως part time, δυο ώρες από δω, τρεις ώρες από κει, με μισθό κάτω του βασικού, χωρίς ασφάλιση, με συμβάσεις που δεν ανανεώνονταν κλπ. Η μανούλα μου προσπαθούσε να με παρηγορήσει λέγοντας «μην ανησυχείς, θα βρεθεί κάτι καλύτερο, αφού έχεις ‘βραχιόλι’ στο χέρι», εννοώντας το πτυχίο. Τι βραχιόλι βρε μάνα, τη σήμερον εποχή χρειάζεσαι κολιέ, σκουλαρίκια ΚΑΙ αλυσίδα στο πόδι!

Και φτάσαμε στο σήμερα. Βρήκα κάτι καλύτερο, χωρίς βέβαια καλύτερα λεφτά, χωρίς προοπτική για το μέλλον, αλλά με περισσότερο κύρος στο βιογραφικό. Οι νέοι συνάδελφοι έσπευσαν να με ρωτήσουν τι μεταπτυχιακό έχω και στο άκουσμα ότι είμαι «ορφανή» από ανάλογο τίτλο με κοιτούσαν με έκπληκτο βλέμμα λες και τους έλεγα ότι δεν είχα τελειώσει το Δημοτικό. Ανάλογη συμπεριφορά αντιμετώπισα και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Θέλω να καταγγείλω, λοιπόν, συνάδελφοι και συναδέλφισσες άνευ μεταπτυχιακού, τον παγκόσμιο ρατσισμό που υφιστάμεθα και να σας παροτρύνω να συνασπιστούμε, να ιδρύσουμε Σύλλογο και να διαμαρτυρηθούμε, απαντώντας σε όσους μας ρωτάνε αν έχουμε μεταπτυχιακό ότι έχουμε το καλύτερο: το μεταπτυχιακό της Αφραγκίας!

PS : Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που έχουν μεταπτυχιακά, διδακτορικά και τα συναφή, στους οποίους λέω ένα μεγάλο μπράβο, απλώς ήθελα να δείξω πόσο έχουν αλλάξει και δυσκολέψει τα πράγματα, αφού για να βρει κανείς μια αξιοπρεπή εργασία πρέπει να έχει μια στοίβα χαρτιά. Επίσης, το post αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί : «Η επίθεση του γιγαντιαίου Proficiency, του γιγαντιαίου ECDL, του γιγαντιαίου μπάρμπα στην Κορώνη που πρέπει να έχει κανείς για να βρει δουλειά» κλπ, κλπ, κλπ.