Χριστούγεννα!!!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!

Ain't love grand?

Αφιερωμένο σε όσους ξέρουν ν'αγαπούν και να το δείχνουν!

Το Νησί

Επηρεασμένη από τον συννεφιασμένο καιρό, από την μοναξιά που νιώθω τις τελευταίες μέρες κι από το fivereasonswhy.blogspot.com και προσπαθώντας να δω λίγο αισιόδοξα τα πράγματα, γράφω 5 λόγους που αγαπώ τη δουλειά μου στο Νησί:

1. Γιατί από το παράθυρό μου βλέπω θάλασσα, ουρανό και φύση σε τέλεια αρμονία μεταξύ τους.
2. Γιατί το κτίριο στο οποίο βρίσκομαι είναι ένα ανακαινισμένο, υπέροχο νεοκλασικό των αρχών του περασμένου αιώνα, που με ταξιδεύει σε άλλες εποχές.
3. Γιατί μπορώ να ξεκλέψω δέκα λεπτά για να γράψω στο blog και να σχολιάσω σε άλλα.
4. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι εδώ που με συμπαθούν και τους συμπαθώ και μπορώ να πω μια κουβέντα μαζί τους.
5. Γιατί το αφεντικό μου δεν βρίσκεται εδώ!!!

Flower

Πόσο θα ήθελα να κάνω ένα φουουου... σ΄αυτό το λουλουδάκι και να ανοίξει και να σκορπιστεί στους ουρανούς και να πάει σε όσους είναι μακριά μου και μου λείπουν...

Solitude

Και πάλι εδώ!!!

Μετά από αρκετό καιρό απουσίας, είμαι πάλι εδώ, κοντά σας! Οπότε μπορείτε ελέυθερα να με λατρέψετε, να με θαυμάσετε και να με σχολιάσετε, όπως κάνετε πάντα. Ο λόγος της απουσίας μου ήταν η έλλειψη ιντερνετ. Κι όμως, ναι, δεν είχα τηλέφωνο ούτε στη δουλειά (!!), ούτε στο σπίτι! Οπότε...

Βασικά, ούτε τώρα έχω, αλλά βρήκα λύση (προσωρινή!), έτσι για να μη με ξεχάσετε.

Αν και το κοινό μου είναι πολύ μικρό, στέλνω σε όλους τα φιλιά μου και εύχομαι να μου έρθουν σύντομα ιδέες για νέα ποστ!

Sometimes we cry - Tom Jones

Sometimes we know
Sometimes we don't
Sometimes we give
And sometimes we won't

Sometimes we're strong
And sometimes we're wrong
Sometimes we cry
Sometimes we cry

Sometimes it's bad
When the going gets tough
Help me look in the mirror
Help me wanna give up

Sometime you know leave it
Want to try
Sometimes we cry

Well we gonna have to sit down
And think it through
Yeah, if we only hear them
What more can we do

The only thing to do
Is eat hump of pie
Sometimes we cry
Sometimes we cry

For they put me in a jacket (For they put me in a jacket)
Take me away (Take me away)
I ain't gonna fake it (I ain't gonna fake it)
Not like Johny Rain (Not like Johny Rain)

Sometimes we live (Sometimes we live)
Sometimes we die (Sometimes we die)
Sometimes we cry (Sometimes we cry)

Sometimes we can't (Sometimes we can't)
See everything straight (See everything straight)
Sometimes everybody (Sometimes everybody)
Is on the make (Is on the make)

Sometimes we cry (Sometimes we cry)
For they put me in a jacket (For they put me in a jacket)
Take me away (Take me away)
I ain't gonna fake it (I ain't gonna fake it)
Not like Johny Rain (Not like Johny Rain)

Sometimes we live (Sometimes we live)
Sometimes we die (Sometimes we die)
Sometimes we cry (Sometimes we cry)

Sometimes we live (Sometimes we live)
Sometimes we die (Sometimes we die)
Sometimes we cry (Sometimes we cry) (There we go)

Sometimes we live (Sometimes we live)
Sometimes we die (Sometimes we die)
Sometimes we cry

Sometimes we live (Sometimes we live)
Sometimes we die (Sometimes we die)
Sometimes we cry (Sometimes we cry)

Unforgettable

Unforgettable that's what you are..
Unforgettable though near or far..
Like a song of love that clings to me
how the thought of you does things to me
never before has someone been more...

Unforgettable in every way
and forever more (and forever more)
that's how you'll stay (thats how you'll stay)
that's why darling it's incredible
that someone so unforgettable
thinks that Ι am unforgettable too

No never before
Has someone been more
unforgettable (unforgettable)
in every way (in every way)
and forever more (and forever more)
that's how you'll stay (thats how you'll stay)
tha'ts why darling it's incredible
that someone so unforgettable
thinks that Ι am unforgettable too.

Η Μπλε Πριγκίπισσα

Η Μπλε Πριγκίπισσα μπήκε στο δωμάτιο που έμενε τα τελευταία 109 χρόνια. Μπροστά της πετούσαν χίλιες εικόνες, εικόνες που της έφερναν δάκρυα στα μάτια, που γνώριζε ότι δεν θα ξαναζούσε, που είχε πάψει από καιρό να τις ζει! Αναρωτιόταν πως κάτι τόσο ξεχωριστό που σου προσφέρει τόσα πολλά μπορεί να καταλήξει ανούσιο και βαρετό και πνιγηρό! Πως όλες αυτές οι στιγμές που ένιωσε μεταλλάχτηκαν σε μοναξιά και αηδία! Κι όλα αυτά μεγαλώνοντας σ’ αυτό το δωμάτιο! Όλη την ενήλικη ζωή της πέρασε μέσα σε αυτούς τους πέντε πράσινους τοίχους, από τότε που ο άρχοντας αποφάσισε να την δεχτεί κοντά του στο Βασίλειο της Ντάπιας. Στην αρχή η Πριγκίπισσα δεν το περίμενε, δεν το πίστευε ότι η Μοίρα θα ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί της και θα την επέλεγε για βοηθό του άρχοντα. Όλες οι πριγκίπισσες του Γαλαξία ήθελαν να βρεθούν εκεί, αλλά μόνο αυτή το πέτυχε. Βοηθός του άρχοντα! Φαινόταν συγκλονιστικό, περιπετειώδες και τρομακτικό συγχρόνως. Ήταν, όμως, το είδος του τρόμου που επιθυμείς να ζήσεις από τα βάθη της καρδιάς σου, που ξέρεις ότι μόνο έτσι κάθε κύτταρο του σώματός σου θα ζωντανέψει και θα μεθύσει και θα βιώσει ανεπανάληπτες εμπειρίες, που σε οδηγεί σε δρόμους που γίνονται μαθήματα ζωής. Ήταν τόσο ενθουσιώδης όταν πήγε να μείνει στο Βασίλειο. Πίστευε ότι δεν θα έφευγε ποτέ από εκεί. Να, όμως, που η Μοίρα αλλού πάλι την οδήγησε. Τώρα βρισκόταν στο κατώφλι του δωματίου της και το αποχαιρετούσε. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να κοιτάξει πίσω, ήξερε ότι έπρεπε να κάνει το επόμενο βήμα, ήταν πια καιρός. Ο ιππότης την περίμενε. Πήρε τα όπλα της, (όσα της είχαν απομείνει, αφού ο σκληρός άρχοντας της τα είχε βίαια στερήσει), στάθηκε στο παράθυρο για να κοιτάξει για τελευταία φορά την πανέμορφη θέα του βουνού του Παρελθόντος και ξεκίνησε για το μακρινό της ταξίδι...

:(

Γεια σε όλους!!!
Σήμερα κλείνω τα 27 και ήθελα να το μοιραστώ με τον κόσμο!!!
Είμαι καλά!
Θεωρώ ότι βρίσκομαι σε μια άχαρη ηλικία, ούτε μικρή (πάνε οι μέρες του πιπινιού), ούτε μεγάλη (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω).
Χρειάζομαι συμπαράσταση! Δεν θα το γιορτάσω σήμερα.

Να με χαίρεστε λοιπόν!!!


Υ.Γ. Ήθελα τόσα να γράψω, αλλά σήμερα έπεσε πολλή δουλειά!!!

Η Μπλε Πριγκίπισσα - (Η Απόφαση).

Η Μπλε Πριγκίπισσα προσπαθούσε να βρει τρόπο να γυρίσει πίσω στον ιππότη της. Δεν ήταν εύκολο, όμως. Ο άρχοντας του Βασιλείου της Ντάπιας δεν την άφηνε. Μάταια η Πριγκίπισσα τον παρακαλούσε να της επιτρέψει την έξοδο από το Βασίλειο. Κάθε μέρα ο άρχοντας της έλεγε την ίδια δικαιολογία: «Είναι επικίνδυνο να βγεις έξω από το Βασίλειο. Παραμονεύει το τέρας του Μετ». Η αλήθεια ήταν ότι ο άρχοντας χρειαζόταν τις μαγικές της δυνάμεις και γι’ αυτό δεν ήθελε να την χάσει. Ήξερε ότι αν έφευγε δεν θα επέστρεφε ποτέ πια. Η Πριγκίπισσα, όμως, δεν παραιτήθηκε. Αποφάσισε να δραπετεύσει. Δεν την ενδιέφεραν οι κίνδυνοι, τα τέρατα ή ό,τι άλλο είχε να αντιμετωπίσει. Έπρεπε να πάει στον ιππότη της. Χρειαζόταν, λοιπόν, ένα σχέδιο. «Χμ...» σκεφτόταν, «σίγουρα θα είναι νύχτα. Με τα μαγικά μου shuriken θα σφαγιάσω τους φρουρούς του άρχοντα. Θα ρίξω την μαγική μου υπνωτική σκόνη στα σαρκοβόρα φυτά που αγκαλιάζουν την Πύλη και θα κατηφορίσω το μυστικό μονοπάτι που οδηγεί στην Κόκκινη Πεδιάδα. Θα βγάλω το μαγικό μου wakizashi για να εξολοθρεύσω τους Ιπτάμενους Πιθήκους και τις Φονικές Πυγολαμπίδες και θα ακολουθήσω το Γκρι Ποτάμι που καταλήγει στον Ωκεανό. Μόλις φτάσω στην Λευκή Ακτή θα κρυφτώ μέσα στον Ζωντανό Βράχο και θα περιμένω κάποιο πλοίο να περάσει. Από κει και πέρα ξέρω τι θα κάνω. Πρέπει να τα καταφέρω. Πρέπει να πάω στον ιππότη μου».

Κι άλλο ένα!

Ακόμα ένα γατούλι!

Βρίσκεται σε ένα κάστρο με περίεργα και σπάνια φυτά που κάποτε το φύλλαγε ένας τεράστιος δράκος που όποιος τον κοιτούσε στα μεγάλα και αστραφτερά του μάτια μεταμορφωνόταν σε ποντίκι. Μέχρι που εμφανίστηκε ένας ιππότης με φανταχτερή πανοπλία, σκότωσε τον δράκο κι ελευθέρωσε το γατάκι. Από τότε ιππότης και γατάκι ζούνε ειρηνικά στο παραδεισένιο κάστρο και περιμένουν τη στιγμή που θα επιστρέψει η Μπλε Πριγκίπισσα για να τους διηγηθεί κι άλλα παραμύθια...

Cats

Αυτό το post είναι αφιερωμένο σε όσους έχουν ανάγκη από κάτι να τους φτιάξει τη διάθεση!

Δευτέρα πάλι!

Κάθε φορά που αισθάνομαι χάλια με ή στη δουλειά μου, ρίχνω μια ματιά σ' αυτή την εικόνα και λέω "πάλι καλά".

"Η επίθεση του γιγαντιαίου μεταπτυχιακού"

Το τελευταίο διάστημα περιβάλλομαι από ανθρώπους που κατέχουν τίτλους μεταπτυχιακών σπουδών. Και διδακτορικά. Και μεταδιδακτορικά! Και διατριβές και δημοσιεύσεις και κάθε είδους πτυχία από κάθε είδους Πανεπιστήμια από κάθε είδους χώρες. Όταν, λοιπόν, φτάνει η κρίσιμη στιγμή και με ρωτάνε τι έχω σπουδάσει, που και τι μεταπτυχιακό έχω (πολλοί το θεωρούν πια δεδομένο) πολλές φορές αισθάνομαι σαν το φτωχό συγγενή, γιατί έχω μόνο ένα πτυχίο Α.Ε.Ι. κι αυτό με το ζόρι, αφού καθυστέρησα και δυόμισι χρόνια να το πάρω. Βλέπετε, ο στόχος μου τότε ήταν να κάνω dolce vita στην μαγευτική και λάγνα Αθήνα (εν τέλει ούτε αυτό το κατάφερα αφού τα χρήματα ενός φοιτητή που σπουδάζει στην πρωτεύουσα δεν επαρκούν ούτε για δυο γύρους από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς).

Απόρροια αυτής της οικονομικής μου δυσπραγίας ήταν να μπω στο επίπονο και ατέρμονο παιχνίδι της ευρέσεως εργασίας. Οι πρώτες μου δουλειές ήταν αυτό που αποκαλούμε «του ποδαριού» (ίσως να με έχετε δει να μοιράζω τυράκια σε supermarket ή καλλυντικά σε φαρμακεία ή φυλλάδια σε γνωστό πολυκατάστημα στο κέντρο), αφού οι σοβαρές ζητούσαν οπωσδήποτε πτυχίο. Και κάποτε το πήρα. Γονείς, φίλοι, συγγενείς και γνωστοί μετά τα «συγχαρητήρια! καλή σταδιοδρομία» με ρωτούσαν εναγωνίως αν θα συνέχιζα την ακαδημαϊκή μου πορεία, αν θα έκανα μεταπτυχιακό. Το ίδιο συνέβη και στον επαγγελματικό χώρο, αφού σε κάθε συνέντευξη που πήγαινα (είτε σε ιδιωτικό τομέα είτε σε δημόσιο) με κοιτούσαν με περίλυπο ύφος λέγοντας «Α, δεν έχετε μεταπτυχιακό!». Λες και αν κατείχα τέτοιον τίτλο θα μπορούσα να εφαρμόσω σε πράξη όλες τις θεωρίες που παπαγάλιζα επί χρόνια. Παρόλα αυτά δεν πτοήθηκα κι όλο και κάτι εύρισκα, συνήθως part time, δυο ώρες από δω, τρεις ώρες από κει, με μισθό κάτω του βασικού, χωρίς ασφάλιση, με συμβάσεις που δεν ανανεώνονταν κλπ. Η μανούλα μου προσπαθούσε να με παρηγορήσει λέγοντας «μην ανησυχείς, θα βρεθεί κάτι καλύτερο, αφού έχεις ‘βραχιόλι’ στο χέρι», εννοώντας το πτυχίο. Τι βραχιόλι βρε μάνα, τη σήμερον εποχή χρειάζεσαι κολιέ, σκουλαρίκια ΚΑΙ αλυσίδα στο πόδι!

Και φτάσαμε στο σήμερα. Βρήκα κάτι καλύτερο, χωρίς βέβαια καλύτερα λεφτά, χωρίς προοπτική για το μέλλον, αλλά με περισσότερο κύρος στο βιογραφικό. Οι νέοι συνάδελφοι έσπευσαν να με ρωτήσουν τι μεταπτυχιακό έχω και στο άκουσμα ότι είμαι «ορφανή» από ανάλογο τίτλο με κοιτούσαν με έκπληκτο βλέμμα λες και τους έλεγα ότι δεν είχα τελειώσει το Δημοτικό. Ανάλογη συμπεριφορά αντιμετώπισα και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Θέλω να καταγγείλω, λοιπόν, συνάδελφοι και συναδέλφισσες άνευ μεταπτυχιακού, τον παγκόσμιο ρατσισμό που υφιστάμεθα και να σας παροτρύνω να συνασπιστούμε, να ιδρύσουμε Σύλλογο και να διαμαρτυρηθούμε, απαντώντας σε όσους μας ρωτάνε αν έχουμε μεταπτυχιακό ότι έχουμε το καλύτερο: το μεταπτυχιακό της Αφραγκίας!

PS : Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που έχουν μεταπτυχιακά, διδακτορικά και τα συναφή, στους οποίους λέω ένα μεγάλο μπράβο, απλώς ήθελα να δείξω πόσο έχουν αλλάξει και δυσκολέψει τα πράγματα, αφού για να βρει κανείς μια αξιοπρεπή εργασία πρέπει να έχει μια στοίβα χαρτιά. Επίσης, το post αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί : «Η επίθεση του γιγαντιαίου Proficiency, του γιγαντιαίου ECDL, του γιγαντιαίου μπάρμπα στην Κορώνη που πρέπει να έχει κανείς για να βρει δουλειά» κλπ, κλπ, κλπ.

!!!

Τι είδαν χθες τα ματάκια μου; Περνώντας το μεσημέρι από κεντρικό δρόμο κοντά στη δουλειά μου, κωλόμπαρο ονόματι "Ένστικτο" έκανε αγιασμό!!! Στην τελετή παρευρέθησαν μόνο οι ιδιοκτήτες του μπαρ (φαντάζομαι ότι οι κοπέλες κοιμόντουσαν τέτοια ώρα), ενώ η εικόνα μιας γυμνόστηθης κοπέλας με νέον ήταν σβηστή!

IRIS - GOO GOO DOLLS

And I'd give up forever to touch you
cause I know that you feel me somehow
You’re the closest to heaven that I'll
Ever be
And I don’t want to go home right now

And all I can taste is this moment
And all I can breathe is your life
cause sooner or later its over
I just don’t want to miss you tonight

And I don’t want the world to see me
cause I don’t think that they ‘d
Understand
When everything ‘s made to be broken
I just want you to know who I am

And you cant fight the tears that ain’t
Coming
Or the moment of truth in your lies
When everything feels like the movies
Yeah you bleed just to know you ‘re alive

And I don’t want the world to see me
cause I don’t think that they ‘d
Understand
When everything ‘s made to be broken
I just want you to know who I am

And I don’t want the world to see me
cause I don’t think that they ‘d
Understand
When everything ‘s made to be broken
I just want you to know who I am

And I don’t want the world
to see me
cause I don’t think that they ‘d
Understand
When everything ‘s made to be broken
I just want you to know who I am

I just want you to know who I am
I just want you to know who I am
I just want you to know who I am

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Όλοι εύχονται "καλό χειμώνα", παραλείποντας το Φθινόπωρο. Στη δουλειά επικρατούν κατσουφιασμένα πρόσωπα, βαρεμάρα, χασμουρητά και νοσταλγία. Αισθάνομαι ότι έχω ακόμα άμμο πάνω μου και δυο χέρια να με κρατάνε αγκαλιά. (έχει ξυπνήσει η ρομαντική πλευρά μου για τα καλά). Ονειρεύομαι παραλίες, άσπρα-μπλε σπιτάκια και ψαράκια. Και εκείνον... Από το όνειρο με ξυπνάει η φωνή του αφεντικού : "Έλα στο γραφείο αμέσως". Γίνομαι ψάρι και πηγαίνω!
Καλό χειμώνα, λοιπόν!

Το ροζ δωμάτιο

Πέμπτη μεσημέρι. Βρέχει. Η Λυδία είναι κλεισμένη στο μικροσκοπικό της, ροζ δωμάτιο, κατάλoιπο από τα παιδικά της χρόνια. Είναι το μόνο ροζ αντικείμενο στη ζωή της. Από τότε που ενηλικιώθηκε, σιγά-σιγά και σταδιακά, προτιμούσε τα σκούρα χρώματα, το μαύρο, το μπλε, το καφέ, σε ειδικές περιπτώσεις το πράσινο. Αυτή η επιλογή χρωμάτων δεν έγινε, επειδή το ήθελε ή το επεδίωξε, απλώς εκεί την οδήγησε η ζωή της. Τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι ότι αισθανόταν έρμαιο της μοίρας της και της ζωής της και λίγα έκανε για να αλλάξει την ροή των πραγμάτων. Παλιότερα όλο και προσπαθούσε να ακολουθήσει το άλλο μονοπάτι, να στρίψει αριστερά αντί για δεξιά, αλλά ό,τι επιλογές κι αν έκανε την οδηγούσαν πάντα σε αδιέξοδο. Και κάθε φορά που έφτανε σε "dead end" ο κόσμος γύρω της σκούραινε και τα ανοιχτά χρώματα άρχιζαν να εξαφανίζονται. Έτσι σταμάτησε να προσπαθεί και αφέθηκε. Έκλεισε τα μάτια της, άνοιξε τα χέρια της και έπεσε στο κενό. Αποφάσισε να εμπιστευθεί το κενό και να το αφήσει να την οδηγήσει όπου αυτό ήθελε. Δεν έκανε ερωτήσεις, δεν μιλούσε πολύ, δεν σκεφτόταν όταν βρισκόταν σε σταυροδρόμια. Απλώς έκλεινε τα μάτια, άνοιγε τα χέρια και έπεφτε στο κενό.
Έτσι και τώρα κλεισμένη στο μικροσκοπικό της, ροζ δωμάτιο, μασουλώντας μια πικρή σοκολάτα, μονολόγησε: " Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Θα το κάνω. Δεν θα προσπαθήσω καν να το αποφύγω. Δεν θα σκεφτώ συνέπειες, αντιδράσεις και αποτελέσματα. Δεν θα σκεφτώ ούτε τους άλλους, ούτε εμένα. Θα ερωτευτώ!"

"Photograph"

Look at this photograph
Everytime I do it makes me laugh
How did our eyes get so red
And what the hell is on Joey's head
And this is where I grew up
I think the present owner fixed it up
I never knew we'd ever went without
The second floor is hard for sneaking out

And this is where I went to school
Most of the time had better things to do
Criminal record says I broke in twice
I must have done it half a dozen times
I wonder if It's too late
Should I go back and try to graduate
Life's better now then it was back then
If I was them I wouldn't let me in

Oh oh oh
Oh god I
Every memory of looking out the back door
I had the photo album spread out on my bedroom floor
It's hard to say it, time to say it
Goodbye, goodbye
Every memory of walking out the front door
I found the photo of the friend that I was looking for
It's hard to say it, time to say it
Goodbye, goodbye

Remember the old arcade
Blew every dollar that we ever made
The cops hated us hangin' out
They say somebody went and burned it down
We used to listen to the radio
And sing along with every song we know
We said someday we'd find out how it feels
To sing to more than just the steering wheel
Kim's the first girl I kissed
I was so nervous that I nearly missed
She's had a couple of kids since then
I haven't seen her since god knows when

Oh oh oh
Oh god I
Every memory of looking out the back door
I had the photo album spread out on my bedroom floor
It's hard to say it, time to say it
Goodbye, goodbye
Every memory of walking out the front door
I found the photo of the friend that I was looking for
It's hard to say it, time to say it
Goodbye, goodbye

I miss that town
I miss the faces
You can't erase
You can't replace it
I miss it now
I can't believe it
So hard to stay
Too hard to leave it

If I could relive those days
I know the one thing that would never change
Every memory of looking out the back door
I had the photo album spread out on my bedroom floor
It's hard to say it, time to say it
Goodbye, goodbye
Every memory of walking out the front door
I found the photo of the friend that I was looking for
It's hard to say it, time to say it
Goodbye, goodbye
Look at this photograph
Everytime I do it makes me laugh
Everytime I do it makes me...

Home

God gave me travelling shoes,

God gave me the wanderer's eye,
God gave two gold coins to help me to the other side.
He then turned around and said -
be careful how the small things grow,
When God gives you travelling shoes,
You know that it is time to go.
Home,Home,Home.

He then sent in the ship at night,
And it took me to a hidden port.
Slipped me the key at last,
To open up my prison door.
Gave me blackbird's wings,
Gifted me with beggar's eyes.
But when God sends in the jackals,
You know that it is time to say bye, bye, bye.
So I'm going home.
Home,Home,Home,Home,Home.

So God gave me travelling shoes,
Gave me one last reprieve.
He then gave me hunger,
Denying me the air to breath.
Not even one small case,
Not even one last goodbye.
But God gave me travelling shoes,
And without them I would surely die,
So I'm going home.
Home,Home,Home,Home

?????????

Μπορεί κανείς να ανακαλύψει τον εαυτό του, μέσα από ένα blog?