Wednesday, September 06, 2006

"Η επίθεση του γιγαντιαίου μεταπτυχιακού"

Το τελευταίο διάστημα περιβάλλομαι από ανθρώπους που κατέχουν τίτλους μεταπτυχιακών σπουδών. Και διδακτορικά. Και μεταδιδακτορικά! Και διατριβές και δημοσιεύσεις και κάθε είδους πτυχία από κάθε είδους Πανεπιστήμια από κάθε είδους χώρες. Όταν, λοιπόν, φτάνει η κρίσιμη στιγμή και με ρωτάνε τι έχω σπουδάσει, που και τι μεταπτυχιακό έχω (πολλοί το θεωρούν πια δεδομένο) πολλές φορές αισθάνομαι σαν το φτωχό συγγενή, γιατί έχω μόνο ένα πτυχίο Α.Ε.Ι. κι αυτό με το ζόρι, αφού καθυστέρησα και δυόμισι χρόνια να το πάρω. Βλέπετε, ο στόχος μου τότε ήταν να κάνω dolce vita στην μαγευτική και λάγνα Αθήνα (εν τέλει ούτε αυτό το κατάφερα αφού τα χρήματα ενός φοιτητή που σπουδάζει στην πρωτεύουσα δεν επαρκούν ούτε για δυο γύρους από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς).

Απόρροια αυτής της οικονομικής μου δυσπραγίας ήταν να μπω στο επίπονο και ατέρμονο παιχνίδι της ευρέσεως εργασίας. Οι πρώτες μου δουλειές ήταν αυτό που αποκαλούμε «του ποδαριού» (ίσως να με έχετε δει να μοιράζω τυράκια σε supermarket ή καλλυντικά σε φαρμακεία ή φυλλάδια σε γνωστό πολυκατάστημα στο κέντρο), αφού οι σοβαρές ζητούσαν οπωσδήποτε πτυχίο. Και κάποτε το πήρα. Γονείς, φίλοι, συγγενείς και γνωστοί μετά τα «συγχαρητήρια! καλή σταδιοδρομία» με ρωτούσαν εναγωνίως αν θα συνέχιζα την ακαδημαϊκή μου πορεία, αν θα έκανα μεταπτυχιακό. Το ίδιο συνέβη και στον επαγγελματικό χώρο, αφού σε κάθε συνέντευξη που πήγαινα (είτε σε ιδιωτικό τομέα είτε σε δημόσιο) με κοιτούσαν με περίλυπο ύφος λέγοντας «Α, δεν έχετε μεταπτυχιακό!». Λες και αν κατείχα τέτοιον τίτλο θα μπορούσα να εφαρμόσω σε πράξη όλες τις θεωρίες που παπαγάλιζα επί χρόνια. Παρόλα αυτά δεν πτοήθηκα κι όλο και κάτι εύρισκα, συνήθως part time, δυο ώρες από δω, τρεις ώρες από κει, με μισθό κάτω του βασικού, χωρίς ασφάλιση, με συμβάσεις που δεν ανανεώνονταν κλπ. Η μανούλα μου προσπαθούσε να με παρηγορήσει λέγοντας «μην ανησυχείς, θα βρεθεί κάτι καλύτερο, αφού έχεις ‘βραχιόλι’ στο χέρι», εννοώντας το πτυχίο. Τι βραχιόλι βρε μάνα, τη σήμερον εποχή χρειάζεσαι κολιέ, σκουλαρίκια ΚΑΙ αλυσίδα στο πόδι!

Και φτάσαμε στο σήμερα. Βρήκα κάτι καλύτερο, χωρίς βέβαια καλύτερα λεφτά, χωρίς προοπτική για το μέλλον, αλλά με περισσότερο κύρος στο βιογραφικό. Οι νέοι συνάδελφοι έσπευσαν να με ρωτήσουν τι μεταπτυχιακό έχω και στο άκουσμα ότι είμαι «ορφανή» από ανάλογο τίτλο με κοιτούσαν με έκπληκτο βλέμμα λες και τους έλεγα ότι δεν είχα τελειώσει το Δημοτικό. Ανάλογη συμπεριφορά αντιμετώπισα και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Θέλω να καταγγείλω, λοιπόν, συνάδελφοι και συναδέλφισσες άνευ μεταπτυχιακού, τον παγκόσμιο ρατσισμό που υφιστάμεθα και να σας παροτρύνω να συνασπιστούμε, να ιδρύσουμε Σύλλογο και να διαμαρτυρηθούμε, απαντώντας σε όσους μας ρωτάνε αν έχουμε μεταπτυχιακό ότι έχουμε το καλύτερο: το μεταπτυχιακό της Αφραγκίας!

PS : Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που έχουν μεταπτυχιακά, διδακτορικά και τα συναφή, στους οποίους λέω ένα μεγάλο μπράβο, απλώς ήθελα να δείξω πόσο έχουν αλλάξει και δυσκολέψει τα πράγματα, αφού για να βρει κανείς μια αξιοπρεπή εργασία πρέπει να έχει μια στοίβα χαρτιά. Επίσης, το post αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί : «Η επίθεση του γιγαντιαίου Proficiency, του γιγαντιαίου ECDL, του γιγαντιαίου μπάρμπα στην Κορώνη που πρέπει να έχει κανείς για να βρει δουλειά» κλπ, κλπ, κλπ.

10 comments:

Matron Maya said...

καλα ρε που έχεις χαθει η μας σνομπάρεις πρωτευουσιάνα

Matron Maya said...
This comment has been removed by a blog administrator.
τσέλιγκας said...

Δηλαδή με το μουσακά είναι όλα οκ;

vlacha said...

@matron: Βρε, λεβέντη μου από Παρασκευή μέχρι Κυριακή δεν έχω πρόσβαση σε Η/Υ γι' αυτό σας γράφω. Α, συγκινήθηκα πολύ με το link, να 'σαι καλά!

@τσέλιγκα: Με το μουσακά έχω άριστες σχέσεις, δεν μου έχει επιτεθεί ποτέ! Την ταινία την έχεις δει;

τσέλιγκας said...

Όχι μόνο την έχω δει, τη διαθέτω κιόλας. Ή είσαι σινεφίλ ή δεν είσαι. Για προσδιόρισε όμως λίγο τις άριστες αυτές σχέσεις με τα του προσφιλούς εδέσματος. Μαγειρεύεις κιόλας άριστα ή το βαθμό τον παίρνεις στην κατανάλωση και μόνο;

vlacha said...

Στη μαγειρική, φίλτατε τσέλιγκα, θέλω ακόμα δουλειά! Στην κατανάλωση του φαγητού, όμως, δεν με πιάνει κανείς!

τσέλιγκας said...

Μήπως να ξεκίναγες και με τη μαγειρική; Άντε κι έχω και μια λιγούρα πρωινιάτικα :-)

vlacha said...

Προσπαθώ η καϋμένη! Πάντως μου έδωσες ιδέα για post! :)

τσέλιγκας said...

Εσύ να δεις ιδέα που μου 'δωσες!

Heliotypon said...

Αν ο Τσέλιγκας βάλει κανένα κεφάλι τυρί βάζω τα μακαρόνια να ξεπεινάσετε παιδιά μου!

Βρε βλαχούλα, χέστους τους μεταπτυχιακούς. Πολύ της μόδας μας έγινε το τοιούτον χαρτάκι. Λες και με όλους αυτούς του Post-graduate είδαμε προκοπή σ' αυτόν οτν τόπο! μήπως τους μαθαίνουν σ' αυτό να δουλεύουν πιό αποτελεσματικά, να μην παίρνουν μίζες όταν γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι ή να σέβονται τον πολίτη;