Saturday, March 21, 2009

Γκρρρρρρρρρρρρ...

Γκρίνια. Ατέλειωτη, μίζερη, εκνευριστική γκρίνια. Αυτό που μισούν οι άντρες, που δεν μπορούν να ανεχτούν με τίποτα και που αποτελεί σύμφωνα με αυτούς χαρακτηριστικό αναπόσπαστο των γυναικών. Η αλήθεια είναι ότι έχω γνωρίσει στο παρελθόν αρκετές γυναίκες που γκρίνιαζαν, ειδικά όσες πλησίαζαν τα 30, όσες συγκατοικούσαν με το έτερον ήμισυ, όσες νόμιζαν ότι η ζωή τους χρωστάει περισσότερα και δεν μου άρεσε καθόλου. 'Οταν μάλιστα συζητούσα με άντρες για αυτές (ναι κι οι άντρες κουτσομπολεύουν, ειδικά στο εργασιακό περιβάλλον) μου έλεγαν πόσο ενοχλητικό είναι, πόσο ανώφελο και ανούσιο. Έτσι κι εγώ προσπάθησα να αποφεύγω να γκρινιάζω, δεχόμουν στωικά όσα μου συνέβαιναν, δοκίμασα να βλέπω με αισιοδοξία (μερικές φορές και με αναισθησία) τα πράγματα και ω,ναι είπα στον εαυτό μου ότι εγώ ΠΟΤΕ δεν θα γίνω σαν αυτές! Μέχρι που ήρθε η ώρα που πλησιάζω τα 30, που συγκατοικώ με το έτερον ήμισυ, που θεωρώ ότι η ζωή με έχει αδικήσει... Και γκρινιάζω. Και δεν μου αρέσει. Αλλά θεωρώ ότι είναι αναπόφευκτο. Όταν μεγαλώνεις και βλέπεις τις αλλαγές πάνω σου, όταν μοιράζεσαι το ίδιο σπίτι με κάποιον του αντίθετου φύλου, όταν δεν έχεις αυτά που έπρεπε να έχεις, και το χειρότερο όταν ζεις στην εποχή που ζεις, όπου τίποτε δεν φαίνεται ευοίωνο θα γκρινιάξεις. Μερικές φορές περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται, απ' ό,τι αντέχουν οι άλλοι και ο ίδιος σου ο εαυτός. Μερικές φορές απλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά...
Ωχ, που να φτάσω και 40!

3 comments:

Anonymous said...

Η γκρίνια σπάει αρχίδια...
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Πρόσεχε όμως γιατί στην αρχή μπορεί να έχεις δίκιο που γκρινιάζεις αλλά μετά θα αρχίσεις να γκρινιάζεις για ψύλλου πήδημα και τότε είναι που θα γίνεις σαν όλες αυτές που απέφευγες!

vlacha said...

Δεν έρχεσαι προς τα μέρη μας να το συζητήσουμε διεξοδικά το ζήτημα; (χι, χι) :)

Kostas Skiadas said...

Ή φράση "όταν δέν έχεις αυτά πού έπρεπε νά έχεις" πιθανόν νά προέρχεται από τό γεγονός ότι αποκτώντας κανείς κάποιο δίπλωμα - καί σήμερα όλοι καί όλες έχουν από ένα τουλάχιστον - θεωρούν ότι ή κοινωνία τούς χρωστά. Αυτό βεβαίως πού συμβαίνει είναι αντίθετο μέ τίς προσδοκίες τών περισσοτέρων, μέ φυσικό αποτέλεσμα ή οργή νά μήν μπορεί νά τεθεί υπό έλεγχο, όταν μάλιστα ό ή ή σύντροφος μάς πέφτουν λίγοι.