Η Μπλε Πριγκίπισσα

Η Μπλε Πριγκίπισσα μπήκε στο δωμάτιο που έμενε τα τελευταία 109 χρόνια. Μπροστά της πετούσαν χίλιες εικόνες, εικόνες που της έφερναν δάκρυα στα μάτια, που γνώριζε ότι δεν θα ξαναζούσε, που είχε πάψει από καιρό να τις ζει! Αναρωτιόταν πως κάτι τόσο ξεχωριστό που σου προσφέρει τόσα πολλά μπορεί να καταλήξει ανούσιο και βαρετό και πνιγηρό! Πως όλες αυτές οι στιγμές που ένιωσε μεταλλάχτηκαν σε μοναξιά και αηδία! Κι όλα αυτά μεγαλώνοντας σ’ αυτό το δωμάτιο! Όλη την ενήλικη ζωή της πέρασε μέσα σε αυτούς τους πέντε πράσινους τοίχους, από τότε που ο άρχοντας αποφάσισε να την δεχτεί κοντά του στο Βασίλειο της Ντάπιας. Στην αρχή η Πριγκίπισσα δεν το περίμενε, δεν το πίστευε ότι η Μοίρα θα ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί της και θα την επέλεγε για βοηθό του άρχοντα. Όλες οι πριγκίπισσες του Γαλαξία ήθελαν να βρεθούν εκεί, αλλά μόνο αυτή το πέτυχε. Βοηθός του άρχοντα! Φαινόταν συγκλονιστικό, περιπετειώδες και τρομακτικό συγχρόνως. Ήταν, όμως, το είδος του τρόμου που επιθυμείς να ζήσεις από τα βάθη της καρδιάς σου, που ξέρεις ότι μόνο έτσι κάθε κύτταρο του σώματός σου θα ζωντανέψει και θα μεθύσει και θα βιώσει ανεπανάληπτες εμπειρίες, που σε οδηγεί σε δρόμους που γίνονται μαθήματα ζωής. Ήταν τόσο ενθουσιώδης όταν πήγε να μείνει στο Βασίλειο. Πίστευε ότι δεν θα έφευγε ποτέ από εκεί. Να, όμως, που η Μοίρα αλλού πάλι την οδήγησε. Τώρα βρισκόταν στο κατώφλι του δωματίου της και το αποχαιρετούσε. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να κοιτάξει πίσω, ήξερε ότι έπρεπε να κάνει το επόμενο βήμα, ήταν πια καιρός. Ο ιππότης την περίμενε. Πήρε τα όπλα της, (όσα της είχαν απομείνει, αφού ο σκληρός άρχοντας της τα είχε βίαια στερήσει), στάθηκε στο παράθυρο για να κοιτάξει για τελευταία φορά την πανέμορφη θέα του βουνού του Παρελθόντος και ξεκίνησε για το μακρινό της ταξίδι...