Πέμπτη μεσημέρι. Βρέχει. Η Λυδία είναι κλεισμένη στο μικροσκοπικό της, ροζ δωμάτιο, κατάλoιπο από τα παιδικά της χρόνια. Είναι το μόνο ροζ αντικείμενο στη ζωή της. Από τότε που ενηλικιώθηκε, σιγά-σιγά και σταδιακά, προτιμούσε τα σκούρα χρώματα, το μαύρο, το μπλε, το καφέ, σε ειδικές περιπτώσεις το πράσινο. Αυτή η επιλογή χρωμάτων δεν έγινε, επειδή το ήθελε ή το επεδίωξε, απλώς εκεί την οδήγησε η ζωή της. Τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι ότι αισθανόταν έρμαιο της μοίρας της και της ζωής της και λίγα έκανε για να αλλάξει την ροή των πραγμάτων. Παλιότερα όλο και προσπαθούσε να ακολουθήσει το άλλο μονοπάτι, να στρίψει αριστερά αντί για δεξιά, αλλά ό,τι επιλογές κι αν έκανε την οδηγούσαν πάντα σε αδιέξοδο. Και κάθε φορά που έφτανε σε "dead end" ο κόσμος γύρω της σκούραινε και τα ανοιχτά χρώματα άρχιζαν να εξαφανίζονται. Έτσι σταμάτησε να προσπαθεί και αφέθηκε. Έκλεισε τα μάτια της, άνοιξε τα χέρια της και έπεσε στο κενό. Αποφάσισε να εμπιστευθεί το κενό και να το αφήσει να την οδηγήσει όπου αυτό ήθελε. Δεν έκανε ερωτήσεις, δεν μιλούσε πολύ, δεν σκεφτόταν όταν βρισκόταν σε σταυροδρόμια. Απλώς έκλεινε τα μάτια, άνοιγε τα χέρια και έπεφτε στο κενό.
Έτσι και τώρα κλεισμένη στο μικροσκοπικό της, ροζ δωμάτιο, μασουλώντας μια πικρή σοκολάτα, μονολόγησε: " Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Θα το κάνω. Δεν θα προσπαθήσω καν να το αποφύγω. Δεν θα σκεφτώ συνέπειες, αντιδράσεις και αποτελέσματα. Δεν θα σκεφτώ ούτε τους άλλους, ούτε εμένα. Θα ερωτευτώ!"
No comments:
Post a Comment