Saturday, March 17, 2007

Movies...

Μετά από πρόσκληση πάλι του Fukuru δεν γίνεται παρά να γράψω κι εγώ μερικές από τις αγαπημένες μου ταινίες. Επειδή πραγματικά δεν ήξερα ποιες να πρωτοδιαλέξω αποφάσισα να βάλω όσες μπορώ να δω ξανά και ξανά κι όσες έχω συνδέσει με ευχάριστες στιγμές της ζωής μου. Οφείλω να προειδοποιήσω ότι τα γούστα μου είναι λίγο έως πολύ girly, γι’ αυτό όσοι είστε fun της επιστημονικής φαντασίας ανεχτείτε με!

- Gone with the wind, γιατί η Vivien Leigh και ο Clark Gable είναι κορυφαίοι και οι ατάκες της ταινίας αξεπέραστες.

- The sound of music, γιατί βγάζει αθωότητα, παιδικότητα και είναι ένα διαχρονικό παραμύθι αγάπης.

- Dogville, γιατί θεωρώ ότι ο Lars von Trier είναι καταπληκτικός στο είδος του και η συγκεκριμένη ταινία με άφησε με πολλά συναισθήματα.

- House of flying Daggers ή αλλιώς Ιπτάμενα Στιλέτα του Zhang Yimou, μια ταινία έρωτα και πάθους που σε ταξιδεύει σε άλλους πολιτισμούς, με υπέροχη φωτογραφία και όμορφους ηθοποιούς.

- Lost in Translation, γιατί με έκανε να εκτιμήσω το ταλέντο του Bill Murray, να αγαπήσω την Scarlett Johansson και την Sofia Coppola.

- Pretty Woman, γιατί εξακολουθώ να λιώνω με ιστορίες αγάπης που έχουν happy end!

- City of Angels, γιατί εκτός των άλλων λάτρεψα το soundtrack.

Με τη σειρά μου λοιπόν δίνω την σκυτάλη στους:
Ιππότη
Tiranouli
Satya
Roupi
Tseligka
Moonshine
Crazycow

Tuesday, March 13, 2007

How to save a Life

Βράδυ Κυριακής, μιας όμορφης Κυριακής με γλυκό καιρό και κάτι γκρίζα συννεφάκια που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν θα προλάβεις να φτάσεις στον προορισμό σου χωρίς να βραχείς, ανηφόριζε αργά το λοφάκι μέχρι που βρέθηκε στο ξέφωτο. Είχε πολλή υγρασία, το έδαφος ήταν βρεγμένο και τα κλαδιά των δέντρων έσταζαν, αλλά δεν την ένοιαζε τίποτα. Εξακολουθούσε να κοιτάει μακριά και να κάνει όνειρα κι ας ήξερε ότι δεν θα πραγματοποιούνταν. Με τα ακουστικά στα αφτιά, με τον σάκο στον ένα ώμο, φορώντας το χοντρό μπουφάν προχωρούσε κοιτώντας γύρω της. Δίπλα της περπατούσε ένα αγόρι, δεκαέξι χρονών να ήταν, που άκουγε δυνατά Linking Park, πιο δίπλα ένα κοριτσάκι που κρατούσε το mp3 της σφιχτά στα χέρια κι άκουγε Scissors Sisters, στο βάθος μια άλλη κοπέλα περπατούσε στο ρυθμό των Stereophonics και στο βάθος πρόσεξε δυο φιγούρες σ’ ένα παγκάκι, που κουνούσαν ρυθμικά τα πόδια τους τραγουδώντας Cure. Βγήκε από το σκοτεινό πάρκο, διέσχισε την λεωφόρο και σκέφτηκε να κάνει την διαδρομή με τα πόδια κι όχι με τρόλεϊ. Ο σάκος δεν ήταν βαρύς κι είχε ακόμα πολλές σκέψεις και όνειρα να κάνει. Πρόσεξε ότι κόσμος πολύς την ακολουθούσε. Όλοι με ακουστικά όπως και η ίδια. “What a wonderful world”, σκέφτηκε, “what a beautiful night”. Από παντού ακούγονταν μελωδίες, ξεχώρισε τους Placebo, U2, Rasorlight, Oasis, My Chemical Romance, Nickelback κι άλλα αγαπημένα συγκροτήματα που την έκαναν να ταξιδεύει σε άλλους κόσμους. Φτάνοντας στο άλσος συνειδητοποίησε ότι το πλήθος μεγάλωνε σιγά-σιγά κι όλο και περισσότερες μουσικές ακούγονταν. Ξαφνικά ένιωσε να την σηκώνουν στα χέρια και να την οδηγούν σε μια πλατφόρμα στην άκρη του άλσους. Μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδάει τους Fray.

"How To Save A Life"

Step one you say we need to talk
He walks you say sit down it's just a talk
He smiles politely back at you
You stare politely right on through
Some sort of window to your right
As he goes left and you stay right
Between the lines of fear and blame
And you begin to wonder why you came

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life
...

Το είπε με όλο της το είναι, με όλη την ψυχή και την αισθαντικότητά της, με όλη την γλυκιά μελαγχολία που σου προκαλεί αυτό το τραγούδι. Το κοινό την αποθέωσε. Αισθανόταν υπέροχα, αποκαλυπτικά, εξουθενωτικά υπέροχα. Κατέβηκε από την σκηνή και κατευθύνθηκε σπίτι. Με μάγουλα κόκκινα, με μάτια αστραφτερά, ανέβηκε στον δεύτερο όροφο. Την περίμενε η γειτόνισσα «Πότε θα πλύνεις την βεράντα; Θα ειδοποιήσω την ιδιοκτήτρια, είμαστε φίλες εμείς και τότε θα δεις...». Μπήκε στο διαμέρισμά της και αναφώνησε: “I used to dream a lot, but sadly I stopped…”.


PS: Η τελευταία φράση είναι κλεμμένη από τον Fukuru! :)

Friday, March 02, 2007

Σχέσεις...

Έχω γνωρίσει ένα ζευγάρι εδώ και μερικούς μήνες που μου έχει κάνει εντύπωση. Σπουδάζουν και οι δύο στην ίδια επαρχιακή πόλη κι έχουν σχέση ένα χρόνο. Αυτή είναι 21, αυτός 19. Έχουν και οι δύο Ηλεκτρονικό Υπολογιστή. Αυτός τον χρησιμοποιεί μόνο για να παίζει παιχνίδια, αυτή μόνο για να κάνει εργασίες για τη σχολή της. Αυτό που του αρέσει πολύ είναι να βγαίνει έξω για καφέ ενώ αυτή ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο, με την ζωγραφική, με την διακόσμηση. Αυτός δεν έχει πάει ποτέ σε πρόβες από την παράσταση στην οποία θα παίξει, αυτή πάντα βγαίνει μαζί του όποτε αυτός θέλει. Αυτή δεν χρωστάει πολλά μαθήματα, αυτός δεν έχει αρχίσει ακόμα να δίνει! Αυτή καπνίζει, αυτός όχι. Το ντύσιμό της είναι λίγο γκόθικ κι έχει σκουλαρίκι στη μύτη και στο πηγούνι, ενώ το ντύσιμό του είναι συντηρητικό και δεν έχει τρύπες πουθενά. Η κοπέλα ακούει ελληνικό rock, αυτός λαϊκά. Αυτή δουλεύει στις διακοπές, αυτός πηγαίνει στους δικούς του. Δεν τις αρέσουν οι αγκαλιές, ενώ αυτός είναι πολύ τρυφερός.
Γενικά, έχω προσπαθήσει πολλές φορές να βρω ένα κοινό τους σημείο, αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Στις συζητήσεις μας με την κοπέλα την έχω ρωτήσει τι είναι αυτό που τους έχει δέσει και η απάντησή της είναι ότι περνάνε καλά μαζί κι ότι δεν μαλώνουν σχεδόν ποτέ, σε αντίθεση με τον πρώην της με τον οποίο έσπαγαν καρέκλες!
Και η ερώτησή μου είναι η εξής. Είναι δυνατό να υφίσταται μια σχέση όταν δεν υπάρχει κανένα κοινό ενδιαφέρον; Αρκεί μόνο ο έρωτας; Τι είναι τελικά αυτό που κάνει επιτυχημένη μια σχέση, αυτό που σε κάνει να μένεις με τον άλλο για καιρό;
Υπάρχει άραγε απάντηση;